Το θέμα της υποχρεωτικής ασφάλισης των κτιρίων για περιπτώσεις ζημιών από σεισμούς παραμένει στην επικαιρότητα εδώ και χρόνια. Τα γεγονότα όπως αυτό της Κεφαλονιάς έρχονται και το αναζωπυρώνουν καλώντας τους αρμοδίους να επανασκεφθούν, να αναθεωρήσουν, να επαναδιαπραγματευτούν, να αναμοχλεύσουν προσεγγίσεις επιστημονικές, κυβερνητικές, και επιχειρηματικές.
Μόνο στην εικοσαετία στην χώρα μας τα καταστροφικά συμβάντα-γεγονότα είναι πολλά και έχουν στοιχίσει ακριβά και σε ανθρώπινες ζωές και σε υλικές ζημιές. Μεγάλος αριθμός κατοικιών και αντίστοιχος αριθμός οικογενειών υπέστησαν βλάβες. Πόσες από αυτές ήταν ασφαλισμένες; Η απάντηση είναι ελάχιστες. Οι συνέπειες, οικονομικές και ηθικές, ανυπολόγιστες. Η επανάληψη του γεγονότος και η συνεχής διαπίστωση ότι οι κατοικίες και γενικά τα κτίρια είναι ανασφάλιστα καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει πρόοδος. Από πρόχειρα στατιστικά προκύπτει πώς ένα ποσοστό περίπου 85% είναι ανασφάλιστο. Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Πρέπει να γίνει υποχρεωτική η ασφάλιση έναντι των σεισμών ή ευρύτερα των φυσικών καταστροφών;
Η απάντηση δεν είναι εύκολη ούτε αφορά μόνο την Ελλάδα. Είναι ένα ζήτημα που αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στο πλαίσιο αυτό και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει τεθεί το ερώτημα για την υποχρεωτικότητα αυτή της ασφάλισης στην «Πράσινη Βίβλο» στο σημείο που αναφέρεται στην ασφάλιση έναντι φυσικών και ανθρωπογενών καταστροφών.
Συνεπώς το μείζον θέμα είναι να απαντηθεί επιτελικά και να χαραχθεί μια συντεταγμένη πορεία. Τότε και μόνο μπορεί να συζητηθεί το επόμενο βήμα που αφορά το πώς από ποιόν, με ποιόν τρόπο και ποιες διαδικασίες και προϋποθέσεις θα γίνεται η ασφάλιση.
Τότε μπορεί να αναπτυχθούν σκέψεις για συνεργασία ιδιωτών και δημοσίου και σε ποιο βαθμό.
Σήμερα, το μόνο βέβαιο είναι ότι πρέπει να ληφθούν αποφάσεις έγκαιρα ώστε να ξεκαθαριστεί το πώς θα ασφαλιστούν καλύτερα και θα προστατευθούν από τις φυσικές καταστροφές οι άνθρωποι δεδομένου ότι οι κλιματικές αλλαγές έχουν οξύνει και αυξήσει τα περιστατικά.
Οι ασφαλιστικές εταιρείες γνωρίζουν να ασφαλίζουν. Και οι πολίτες πρέπει να μάθουν ότι είναι απαραίτητο να ασφαλιστούν. Αυτό είναι το μείζον θέμα.
Και για όσους παραπέμπουν τα ζητήματα σε μελέτες (θυμίζουν καλένδες), οφείλουμε να τονίσουμε ότι πρώτα λαμβάνονται οι αποφάσεις και μετά υλοποιούνται και μέσα από μελέτες, οι οποίες τότε έχουν αξία για να στηρίξουν τις αποφάσεις.
Υπάρχει όμως και μια άλλη παράμετρος που αφορά το κόστος της ασφάλισης. Με τα σημερινά δεδομένα διαμορφώνεται πολύ χαμηλά σε επίπεδο που μπορεί να πλησιάσει το κάθε νοικοκυριό, ο κάθε επιχειρηματίας.
Γι΄αυτό ακόμα και στην περίπτωση που τελικώς δεν θεσπιστεί μια γενική υποχρέωση από την ΕΕ για την ασφάλιση, μπορεί ο καθένας να το σκεφτεί και να μεριμνήσει για τον εαυτό του. Σαφώς χρειάζεται ενημέρωση, ασφαλιστική συνείδηση, εκπαίδευση, των πολιτών. Σαφώς και αυτό είναι ευθύνη της πολιτείας και των ανθρώπων της ιδιωτικής ασφάλισης.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά τι συμβαίνει στις άλλες χώρες για να καταλάβουμε ότι και σε αυτόν τον τομέα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα, το οποίο θα έχει αξία να γίνει όχι μόνο κατόπιν νομοθετικής υποχρέωσης αλλά και εθελοντικής πρωτοβουλίας. Θα είναι μια νίκη της αγοράς, η αυτόβουλη προσέλευση πολιτών για να ασφαλιστούν…
insuranceworld: Γιάννης Βερμισσώ